علیرضا ذیحق
مکتب عاشقانه رمضان
ترک تعلقات و ریاضت از نمودهای ماه رمضان است. ماهی که با عطش و موج نیازهای خود، تولدی را پاس میداریم که به اخلاص و توصیه میانجامد. تولدی که نوزایی عارفانه را نوید میدهد و این نو شدن، ارج و قربی الهی دارد. گسستن از گذشتهها و شوریدن علیه بار گناهان و آویختن از صوابهایی که به ثواب میانجامد. مجاهدتی که با نفس خویشتن آغاز شده و با گذشت و ایثار میآمیزد و آرامشی را ارمغان میآورد که با یاد خدا در دلها ریشه میاندازد. در خلوتگه راز که حریم عاشقان است حلاوت رمضان بال میافشاند و از فانی بریدن و بر باقی دل بستن، نغمهای میشود که نجواهای صادقانه را آواز میدهد.
رمضان، ماه معراج دل است و اوج پرواز اوصاف نیک و والا در گردون مهر الهی که انسان را با تجربه رنج به شفافیت میرساند. رنجی که روحی پاک و شفاف را به جان جانان پیوند داده و عظمت و ارجی را به انسان تقدیم میکند که شایستة متاعی چون خلیفة خداوندی بر روی زمین میشود.
بالایش و اخلاص با تحمل دشواریها و دل کندن از تعلقات و با تلخیها در آمیختن است که ریاضت انسان پرور رمضان را مفهوم بخشیده و عشقورزی به ساحت پاک الهی را ممکن میسازد.
رمضان، ماه توانگری و کامیابی است و سرچشمة رهایی از ظلماتی که باگریههای سحری، نیازهای نیمه شبان را برمیآورد. دردمندان روزهدار با صبر و شکیبائی به استقبال آمالی میروندکه پاک و انسانی است و با عشق نجابتها، پذیرای هدیهای الهی میشوند که با حمد و صبوری، آمیزگی دارد و توفیق تحولی را نصیب آدمی میسازد که او را طاهر و صالح به فرداها میسپارد.
در ماه رمضان، ساحت پرشکوه و کبریائی خداوند پذیرای خیل مشتاقانی است که عشاق رند بلاکش را با ندای ملکوتی اذان به تعهداتشان فرا میخواند و خصایص مکتب عاشقانه رمضان را که با خدای ترسی و قرب ورزی به درگاه ایزد منان توأم است جلوه و جلایی فزون میبخشد.