شعری از مجموعه شعر " عطش "/ علیرضا ذیحق

شعری از کتاب " عطش " که دوست اش دارم

---

شعری از کتاب " عطش " که دوست اش دارم

مرد ایستاده بود

غمگین و فکور

و به بادی اندیشه می‌کرد

که شراع بلند نجابت را

واژگون کرده بود.

مرد ایستاده بود

پویان و ترسان

و به فردا می نگریست

که پولهای نداری‌های مدیدش

کفاف روزی بیش نخواهد بود.

دیرزمانی بود که مرد ایستاده بود

با پرچم قلب و ایمانش

و هیچ حرف نمی‌زد.

او ایستاده مرده بود

همچون سپیدار زخمی باغ

که از خون سهره‌ای، رنگین بود و

بیم افتادن اش می‌رفت.

علیرضا ذیحق