باران / شعری از علیرضا ذیحق

  شعری از علیرضا ذیحق

باران

تو می مانی

تا خیابانها بجوشند

از غریو و خون .

تو می مانی

تا فردای امید

و خوشه های قرمز تاکستان .

  شعری از علیرضا ذیحق

باران

تو می مانی

تا خیابانها بجوشند

ازغریو و خون .

تو می مانی

تا فردای امید

و خوشه های قرمز تاکستان .

بذر هایت را افشانده ای

روزی جوانه خواهند زد

حتی اگر سرخی خون تو سبزشان نکند .

شعله ها زبانه خواهند کشید

و گلوله ها پَر.

سینه ات را به آسمان می سایی

و خورشید ،

رنگین کمانی می سازد

تا دنیا با شادی اش تاب برود

و افشره ی انگور

آزادی را با جوهر عصیان مست کند .

امروز را در روزمرّگی خفه کردم

و فردا ، کاش مثل امروز نباشد .

تو خواهی ماند

و روز تو شب نخواهد شد

مثل عکسی از کوه

زیر تیغ آفتاب .

تنگ خُلقی نکن

خلق می روید

از سرب ، آتش و گدازه .

من با تو خواهم بود

و یاران ، با من و تو

 ما آرزوها را بغل خواهیم کرد

تا فراز ، قله و بلندایش.

ابر را مهتاب می شکافد

سنگ را آهن

و سربِ هوا را باران .

تو مثل رگباری

که در شب می باری

و تا صبح می پایی .

آواز ما آذرخشی خواهد شد

و کوچه ها

از کهکشان چتر ها

رنگین و پُر .

57/7/15