زخم / شعری از علیرضا ذیحق

 

 

زخم / شعری از علیرضا ذیحق

خورشید می رود

اماتو بمان

نقره ی مهتاب هم می رود

اما توبمان.

زخمهایت را

روبان سفید می بندم

و فریاد تو را

در آرشیو مردمک ام

تا فرداها می برم .

خیابانها آبپاشی می شوند

و موشها درجوی ها ،

دوش ِ سرخ می گیرند.

بامن بمان

زیبای طلا مو ،

من ساز زن ام

سه تار گیسوان ات را

نغمه ی جان ام کن .

با من بمان

من زخم زیاد دیده ام

زخم عشق ، زخم دوست

اما تو را یارای رفتن نیست ا

گر نمانی

آفتاب را ماه را ترک می کنم

اما تو را نه .

تیغ مرگ

آسودگی ِ جان است

جدایی اما

اره ای بر استخوان.

نا شنوده می روی اما

مثل ماهی تو خشکی !

دست دردست من بگذار

تپشِ پایان را

قلب من می فهمد.

تو در رگهای من جان می گیری

و من  با پنجه ی ارغوانی ات

زخمه بر ساز می زنم .

خفتگان را خواب گرفته

و تو در آغوش شفق

با پلک های گشوده

می روی و با من نمی مانی !

فلک ، کج مدار است

زیبایان را

پایی گریزان !