حکایت ِ تبار / شعری از فریدون حصاری ( شاعر آذربایجانی ) / ترجمه از ترکی : علیرض ذیحق

 

فریدون حصاری

ترجمه از ترکی : علیرضا ذیحق

حکایت ِ تبار

گاهی از خود می پرسم

با خویش چه کردیم ؟

هرخدمتی بود

به دیگران کردیم !

هر توشه ای بود بردند ، خوردند

اما چه بی نمک بود دست ما

نثار جان را نیز

وظیفه خواندند .

سرشک دیده هامان برای دیگری

درد چشمانمان ، غصه ی سالیان

تاعهد و پیمان بستیم

با جان ِ خود پاس داشتیم .

کارمان جان کندن

نصیبمان ذره ای

خویشتن را بهایی ندادیم

بیگانگان را سرشارِ نعمت کردیم .

شعله شدیم ، گرم و آتشناک

به هر کاشانه ای که سردش بود

غارتگرِ خود گشتیم

و جان مایه شدیم نارفیقان را.

کک ِما هم نگزید

به وقتی در سده ها

زبانمان لگد مال

وتبار ما خونی بود .

چراغی نور افشان شدیم

روشنی دادیم

غریبان ِ دیاران را

دریغا که نوری

بر خود بتابانیم .

فریادمان را

هیچ دادرسی  نبود

به هرکه دل بستیم

 پشت و خنجر شد

نصیبمان .

نه که حالیمان نبود

بود اما ، نیکی راه ما بود

مشعلی فنا نا ناپذیر

پیوسته روشن

بسان یک ستاره .

در گذر از طوفان ها

تنها از گلیم ِ خود چسبیدن

آیین ما نبود

غافل بودن ازایل و تبار

و تلخی تقدیرش نیز

هیچ شایسته نبود.

بر بیگانگان کینه ورزیدن

چشم بر زلال دل بستن

شیوه ی ما نیست

از سعادت خود گذشتن نیز

ملتی را

 رواست آیا ؟

هیچ انسانی  بر انسانی

بیگانه نیست

دستان آدمی ، چشمه ی مهر است

همگام و غمخوار باید بود.

گهواره ی سخاوت است

این سرزمین پاک .

اما از پیشینیان

کلامی مانده که :

نخست کلبه ی خویش

زان پس ، کاشانه ی دیگری .

یاران ، دروسعت تاریخ

چنین بودیم

اکنون اما ، دگرگونه باید زیست .

عهدی تازه ببندیم

با میراث دیرینمان ، زبان شیرینمان

 مهربان باشیم !

از رنج ها و زحمت ها ،

سهمی برگیریم

و جانان ِ دیار

آسودگی را در خانه

میزبان باشند .

دریغا که عمل باید

از گفتن چه حاصل !

ختم کلام  

این گویه ی مختصر:

دو خدمت بر دیگران

خدمتی هم بر خود !